Maar wat zegt de wetenschap? Want hoe leuk die theorie ook klinkt, er zijn ook gewoon medische en genetische redenen waarom sommige mensen een leven lang zonder gips of krukken doorwandelen.

1. Je genen werken in je voordeel

De sterkte van je botten zit deels in je DNA. Sommige mensen hebben van nature een hogere botdichtheid dankzij genetische mutaties, terwijl anderen net een verhoogd risico lopen op aandoeningen zoals osteoporose. Ook hormonen zoals oestrogeen en testosteron spelen een rol: te weinig testosteron = zwakkere botten.

2. Je eetpatroon doet ertoe

Calcium en vitamine D zijn dé bouwstenen voor sterke botten. Denk: zuivel, broccoli, tofu, noten en verrijkte plantaardige melk. Als je elke dag wat van dat lekkers binnenkrijgt, scoor je punten bij je skelet. Volgens het Belgische Voedingsinformatiecentrum heeft een volwassene zo’n 950 mg calcium per dag nodig.

3. Je levensstijl beschermt je

Wie veel sport, versterkt z’n botten. Maar ironisch genoeg loop je door sport ook meer risico op blessures. Aan de andere kant: als jij net iemand bent die niet van het skateboard of de monkey bars dondert, dan spaar je sowieso al wat breuken uit.

4. Leeftijd doet iets met je skelet

Vanaf je dertigste begint je botdichtheid af te nemen. En tijdens de menopauze neemt het risico op breuken nog toe door dalende oestrogeenwaarden. Dus zelfs als je tot nu toe gespaard bleef, kan dat in de toekomst nog veranderen.

5. Soms is het gewoon puur geluk

Je kan gezond eten, regelmatig bewegen en alsnog je arm breken tijdens een ongelukkige val in de badkamer. En omgekeerd: sommige mensen slingeren heel hun jeugd over trapleuningen zonder ooit iets te breken. Daar zit misschien geen spirituele betekenis achter, maar wél een flinke portie geluk.

Of het nu komt door karma, calcium of gewoon toeval: wie tot nu toe heelhuids door het leven ging, mag zich sowieso gelukkig prijzen. En als je dit leest terwijl je op de trap staat: pas op waar je loopt.

Baidu, de ‘Google van China’, heeft namelijk een patent aangevraagd voor een AI-systeem dat dierenklanken zou kunnen vertalen naar menselijke taal. Jep, letterlijk blaf naar babbel.

De technologie zou gebruik maken van AI om geluiden, gedrag en zelfs fysieke signalen van dieren te analyseren. Op basis daarvan probeert het systeem te achterhalen hoe het dier zich voelt, en wat het eigenlijk wil zeggen. Denk aan: “Ik ben blij dat je thuis bent!” of “Gast, waar blijft mijn eten?”

Het idee zit nog in de onderzoeksfase, maar Baidu zegt dat er nu al veel interesse is. En da’s niet zo gek: eerdere pogingen om dierentaal te begrijpen, zoals honden die met knopjes communiceren, gingen al vaak viraal. Alleen zou dit project nog een stap verder gaan: echte vertaling, met woorden en al.

Niet alleen honden en katten komen aan bod. Onderzoekers van Project CETI proberen momenteel zelfs het mysterieuze geklik van potvissen te ontcijferen. Ja, die dieren zouden een soort fonetisch alfabet hebben.

Of we binnenkort écht een gesprek kunnen voeren met onze viervoeter? Nog niet meteen. Maar het feit dat er technologie in de maak is om het te proberen, is op z’n minst… woef-waardig.

Het Amerikaanse bedrijf Contraline heeft een gel ontwikkeld, ADAM, die in de zaadleider geïnjecteerd wordt. Geen hormonen, maar een hydrogel die simpelweg de doorgang van zaadcellen blokkeert. Die zaadcellen worden daarna vanzelf afgebroken door het lichaam. De gel blijft twee jaar zitten en verdwijnt daarna vanzelf weer, waardoor de vruchtbaarheid terugkeert.

Op papier klinkt het als een gamechanger, zeker omdat de verantwoordelijkheid voor anticonceptie vaak op vrouwen valt. Maar er is één ding waar niet iedereen even warm van wordt: de manier waarop het ingebracht wordt. Jep, het moet geïnjecteerd worden in de zaadleider. Gelukkig wel onder lokale verdoving. Licht ongemakkelijk? Misschien. Maar pijnlijk? Niet echt, zeggen de onderzoekers.

Volgens Dr. Alexander Pastuszak, hoofdarts bij Contraline, willen ze vooral “een anticonceptie-optie bieden voor mannen die twee jaar meegaat, veilig is én omkeerbaar.” Twee testpersonen zitten ondertussen aan hun tweede jaar en nog steeds geen zaadcellen te bespeuren. Klinkt veelbelovend.

Toch is het ADAM-implantaat nog niet meteen te vinden bij je huisarts: het zit nog in de testfase. Maar het feit dat dit überhaupt al bestaat, opent de deur naar meer gelijkwaardige anticonceptiemethodes. Ook een mannelijke pil, die de aanmaak van zaadcellen blokkeert via vitamine A, zit in de pijplijn. Bij muizen was die voor 99% effectief.