Onderzoekers van de Australian National University analyseerden data van meer dan 1.500 mensen uit 33 landen om te achterhalen hoe jongeren (18-24 jaar) liefde beleven. Ze deelden hen op in vier types, gebaseerd op commitment, obsessieve gedachten, emotionele intensiteit en, ja hoor, hoe vaak ze seks hebben. Check hieronder de vier types.

Mild lovers (20%)
Die houden het allemaal lekker rustig. Ze hebben gemiddeld twee keer per week seks en zijn vaak heteromannen. Opvallend: ze hebben al vaker een relatie gehad, maar hun romances duren meestal niet superlang.

Moderate lovers (40%)
De meeste mensen vallen in deze categorie. Ze scoren redelijk gemiddeld op alles: niet té veel drama, niet té veel passie. Seks? Ongeveer 2,5 keer per week.

Intense lovers (29%)
Dit zijn de types die totally head over heels zijn. Hoge emotionele intensiteit, veel nadenken over hun partner en gemiddeld drie keer per week actie in bed. Fun fact: hier zitten net iets meer vrouwen dan mannen in.

Libidinous lovers (9%)
De ultieme freaks in the sheets. Ze halen makkelijk 10 sessies per week... en soms zelfs 20. Toch opvallend: deze groep voelt zich over het algemeen het minst angstig of gestrest. Ze zijn vaak serieus in een relatie, maar wonen niet altijd samen.

Volgens hoofdonderzoeker Adam Bode is deze variatie in hoe we liefde beleven belangrijk voor onze evolutie. “Mensen ontwikkelen zich nog steeds in hoe ze romantische liefde uitdrukken,” vertelt hij aan Phys.org.

Zo kan je het herkennen: je voelt je na gesprekken vaak schuldig, je zegt constant “sorry” terwijl je niet goed weet waarom, of je vraagt aan vriend(inn)en: “Ben ik nu echt zo raar?”

En zo kan je ermee omgaan:

• Herken de signalen. Als je je constant schuldig voelt, “gek” wordt genoemd of alles in vraag stelt, is dat een red flag.
• Check bij jezelf: als iets niet oké voelt, is dat meestal niet random.
• Reality check met een vriend(in): vertel wat er gebeurt en vraag hoe het overkomt.
• Durf grenzen te trekken: je mag zeggen “hier voel ik mij niet goed bij” en het gesprek stoppen.
• Maak het niet kleiner dan het is: ook in een situationship of “we zien wel”-fase heb je recht op respect.

Kort samengevat: als iemand je constant doet twijfelen aan jezelf, is dat geen “chemie”, maar gewoon niet healthy. En als iets structureel niet goed voelt, mag je er ook gewoon mee kappen. Je bent niet hun therapeut of reddingsboei. Iemand kan alleen veranderen als die dat zélf wil en er ook echt aan werkt.

Jij bent wél verantwoordelijk voor wie je toelaat in je hoofd en in je leven.

Het constante “aanstaan” breekt je af

Tussen volle aula’s, kotgenoten die altijd binnenwippen, werkgroepen die alleen op jouw schouders lijken te hangen en sociale verplichtingen waar je eigenlijk geen energie voor hebt… je brein krijgt amper rust. Je moet lachen, praten, smalltalken, presteren, en dat elke dag opnieuw.

De druk om ‘gezellig mee te doen’ is hoger dan ooit

Studenten zeggen steeds vaker dat ze bas zijn om saai of “anti-sociaal” over te komen als ze een avond overslaan. Daardoor pushen veel jongeren zichzelf om toch maar mee te gaan. Resultaat: je tank geraakt leeg nog voor het weekend begint.

Smartphone = ook sociaal contact

Zelfs als je alleen op je kot zit, ben je eigenlijk nooit alleen. Groepschats, DM’s, memes, verplicht reageren op reels van vrienden… je hersenen blijven in sociale modus hangen. Rust krijgen we dus bijna niet meer.

Het is oké om even op pauze te duwen

Sociale uitputting is niet het signaal dat je “een slechte vriend” bent. Het betekent dat je systeem vol zit. Een dagje off-grid, een avond alleen serie kijken of gewoon niemand spreken, kan net maken dat je er daarna weer wél echt bij bent.