Maar daar heeft de Belgisch-Amerikaanse relatie-expert Esther Perel een simpele oplossing voor: praten. Jep, volgens haar draait het bij koppels die in een ‘seksloze’ fase zitten niet om hoe vaak ze het doen, maar om de kwaliteit van hun connectie. En dat begint bij open communicatie.

Seks is meer dan een cijfer

Vergeet de ‘hoe vaak is normaal?’-vraag. Perel zegt dat het niet gaat om de frequentie, maar om of er nog affectie en intimiteit is. “Ik geef niet om hoe vaak, ik geef om de kwaliteit van de ervaring: de connectie die je hebt met jezelf en met de ander.” Met andere woorden: als je relatie in een dip zit, focus dan niet op hoeveel seks je hebt, maar op hoe je elkaar nog aanraakt, vasthoudt en verbonden blijft.

Tijd voor een real talk

En hoe pak je dat aan? Door erover te praten zonder schaamte of oordeel. Perel raadt aan om het te hebben over wat je fijn vindt, hoe je het vraagt en hoe je elkaar kunt aanraken op een manier die goed voelt. Ze merkt op dat veel koppels deze gesprekken gewoon nooit voeren, terwijl dat net de sleutel kan zijn tot een beter seksleven.

Maak het speels

Nog een tip van Perel: zie seks als spel en speelsheid. Het draait niet alleen om ‘de daad’, maar om de energie die je met elkaar deelt. Als je er op een luchtige en open manier mee omgaat, wordt het veel makkelijker om erover te praten en elkaar echt te begrijpen.

Dus, moraal van het verhaal? Goede seks begint bij een goed gesprek. Tijd om dat taboe te doorbreken en eerlijk te zijn over wat je wil. Deal?

Het ding heeft zelfs een officiële naam: de scrotale raphe. Klinkt fancy, maar het komt neer op dit: tijdens de ontwikkeling in de baarmoeder start élk embryo op exact dezelfde manier. Pas na een aantal weken begint het lichaam te bepalen of de geslachtsdelen zich richting penis & scrotum ontwikkelen, of richting vulva.

Rond week 9 begint dat proces. Bij een embryo met een Y-chromosoom gaan twee stukjes weefsel, de labioscrotale zwellingen, naar elkaar toe groeien en uiteindelijk samensmelten tot het scrotum. De lijn die je later ziet, is gewoon het ‘litteken’ van dat natuurproject.

En bij vrouwen?

Zonder Y-chromosoom groeien die twee stukjes juist niet naar elkaar toe. Bij hen worden dat de buitenste schaamlippen. Het is basically hetzelfde startmateriaal, gewoon een andere evolutie.

De Intersex Society of North America legt het zo uit: ieder mens begint met dezelfde basis, en die raphe is gewoon het bewijs daarvan.

Dus nee, je bent geen “twee mensen aan elkaar genaaid”

Die grap ging rond online, maar je mag met een gerust hart weten: je scrotum is nog nooit door een chirurg aangeraakt. Het hoort zo, bij iedereen.

Kort: de naad is 100% standaard, 0% reden tot stress, en 10/10 een weetje om dit weekend mee te gooien op café.

Belangrijk: dit zijn observaties, geen harde wetenschap. Geen paniek dus als je partner één ding herkent: communicatie blijft key.

1. Ze vermijden oogcontact
Volgens Honigman kijken mensen die iets te verbergen hebben vaak weg. Geen lange blikken, snel wegkijken wanneer jij hen aankijkt… Vooral wanneer je over hun werk begint. Let op kleine dingen: blik die heen en weer schiet, of iemand die plots super afgeleid lijkt.

2. Ze worden defensief bij vragen over werk
Heeft je partner normaal geen probleem om over collega’s, deadlines of meetings te praten, maar verandert dat ineens? De lichaamsexpert zegt dat gesloten lichaamstaal, armen over elkaar, handen voor de mond houden of gespannen kaken, kan wijzen op een ongemakkelijk gevoel.

3. Hun lichaam staat voortdurend op spanning
Extra stress kan zich letterlijk vastzetten in het lijf. Opgetrokken schouders, strak gezicht, een gespannen houding… Volgens Honigman kan dat soms te maken hebben met het “geheim” dat iemand meesleept.

4. Ze bewaken hun gsm alsof het een staatsgeheim is
Tuurlijk heeft iedereen recht op privacy. Maar iemand die zijn telefoon plots meeneemt tot in de badkamer, sneller wegdraait wanneer er meldingen binnenkomen of constant checkt of het toestel nog in hun zak zit, kan volgens de expert nerveus zijn dat er iets ontdekt wordt.

5. Ze lopen opvallend snel en lijken constant on edge
Beetje random, maar volgens Honigman stappen mensen die bang zijn om “betrapt” te worden vaak sneller door. Alsof ze hun hoofd laag willen houden. Denk: zweterige handen wanneer jullie elkaars hand vasthouden, of iemand die voortdurend de omgeving scant.

Real talk: deze signalen kunnen ook gewoon stress van school, werk of leven zijn. Zie je meerdere dingen terugkomen en voelt er iets off? Dan is een gesprek meestal waardevoller dan detective spelen.l