Hoe ziet het eruit?
“Aan de buitenkant ziet het er hetzelfde uit als bij andere vrouwen, want ik heb één set schaamlippen. Maar als je binnenin kijkt, zie je twee openingen in plaats van één. Ze zitten naast elkaar, een beetje zoals oogballen die naar je kijken… of de loop van een shotgun.”

Kan ze zwanger worden in beide baarmoeders tegelijk?
Ja, dat kan. “Ik zou zelfs twee baby’s kunnen dragen van twee verschillende mannen. Dat ga ik natuurlijk niet doen, maar theoretisch kan het. De baby’s zouden ook een paar weken in leeftijd kunnen verschillen, wat best gek is.” Omdat haar lichaam anders is opgebouwd, kan Evelyn niet natuurlijk bevallen. “Ik moet sowieso een keizersnede ondergaan, want een natuurlijke bevalling is te riskant.” Evelyn en haar man Tom hebben samen twee kinderen.

Heeft ze twee menstruaties?
Ja, en dat is volgens haar het minst leuke aspect. “Mijn hormonen regelen mijn cyclus, maar mijn menstruaties vallen niet samen. Ze zitten meestal vier à vijf dagen uit elkaar. Dat betekent dus twee keer per maand ongesteld zijn en ook twee keer tampons gebruiken. Niet bepaald ideaal.”

Voelt seks anders?
“Ja, uiteraard,” zegt Evelyn. “Mijn vagina’s staan een beetje schuin, dus dat maakt een verschil. Maar verder ga ik daar niet op in, dit is een safe-for-work gesprek.”

Hoe ontstaat zoiets?
Evelyn legt uit dat het gebeurt tijdens de embryonale ontwikkeling. “Iedereen begint als twee helften die normaal samensmelten. Bij mij is dat niet volledig gebeurd, waardoor ik twee aparte sets heb.” Het is extreem zeldzaam en Evelyn heeft een van de meest extreme vormen van de aandoening.

Nog een fun fact voor de mannen: de naad die je onderaan je scrotum ziet, is een overblijfsel van dat fusieproces. Bij vrouwen worden diezelfde structuren de schaamlippen.

Het begint eigenlijk al vóór je iets zegt. Check eerst even bij jezelf wat precies pijn deed. Was het een opmerking, een actie, een moment waarop je je in de steek gelaten voelde? Hoe duidelijker jij het snapt, hoe makkelijker je het kan uitleggen.

En dan: keep it calm. Je hoeft geen lange monoloog te droppen, maar iets als “Hé, mag ik even iets zeggen? Iets dat mij wat raakte…” zet al de toon. Het is zacht, maar duidelijk. Vertel wat er gebeurde, hoe het voelde en waarom. Focus op jezelf, niet op “jij deed dit, jij deed dat”. Je vermijdt meteen dat de ander in verdedigingsmodus schiet.

Maar soms… gebeurt dat alsnog. De ander wordt defensief. Dat kan omdat ze zich schuldig voelen, omdat ze schrikken of omdat ze niet goed weten hoe ze moeten reageren. Als dat gebeurt, blijf dan rustig en herhaal de kern: dat je dit zegt omdat je de vriendschap belangrijk vindt, niet om drama te creëren. Iets als: “Ik wil geen ruzie, ik wil gewoon dat je weet hoe het voor mij voelde.”

Laat ze ook even ademen. Soms zakt de defensiviteit als ze merken dat jij niet aan het aanvallen bent. En als het gesprek echt vastloopt? Zeg dat je er later op kan terugkomen wanneer jullie allebei wat rustiger zijn. Dat is niet wegwandelen, maar volwassen communiceren.

En laat ruimte voor hun reactie. Misschien wisten ze het gewoon niet. Misschien bedoelden ze het totaal niet zo. Soms valt er meteen een “wow, sorry”, soms moet iemand het even laten bezinken. Allebei oké.

Het punt is: je kan perfect zeggen dat iemand je gekwetst heeft zonder dat het escaleert. Uiteindelijk draait vriendschap om veiligheid, eerlijkheid en kunnen zeggen wat je voelt zonder judged te worden. En vaak wordt jullie band er net sterker van.