TherapyJeff vindt dat je na een jaar daten je partner écht zou moeten kennen. Veel koppels blijven hangen in de honeymoonfase en vergeten intussen de écht belangrijke vragen te stellen. Het resultaat? Als de roze bril verdwijnt, besef je misschien dat je de basics niet eens kent, zoals de naam van hun eerste huisdier. Die kleine weetjes lijken misschien banaal, maar volgens hem zijn ze cruciaal. Wil je een relatie die standhoudt? Dan moet je de voorkeuren, eigenaardigheden en afkeren van je partner leren kennen.

Jeff’s vragen helpen je om te checken of je elkaar écht goed kent of dat er misschien nog wat te ontdekken valt.

Wensen en behoeften

1. Wat is iets in jullie relatie dat hen dwarszit en wat ze maar moeilijk kunnen loslaten?
2. Hoe ondersteun je hen het beste? Door te luisteren, te knuffelen, te helpen of... een beetje actie?
3. Wat is hun ultieme comfort food als ze zich slecht voelen?
4. Welke grappige uitspraak of eigenaardigheid hebben ze van jou overgenomen?

Familie & vrienden

1. Wat denken ze echt over hun directe familieleden?
2. Wie is hun beste vriend(in) en waarom juist die persoon?
3. Wat is hun grootste onzekerheid of angst en hoe merk je dat in hun leven?
4. Wat is hun favoriete manier om te ontspannen na een rotdag?

Toekomst & gevoelens

1. Hoe staan ze in hun carrière of leven op dit moment? Zijn ze blij, twijfelend of op zoek naar iets nieuws?
2. Wat is één ding aan jou dat ze geweldig vinden, maar waar ze nooit over zouden opscheppen?
3. Welke persoonlijke grens is voor hen het allerbelangrijkst en waarom?
4. Welk onderwerp kan hen gegarandeerd een 15-minuten-rant bezorgen?

Volgens TherapyJeff gaat een sterke relatie om meer dan alleen lol hebben en samen leuke dingen doen. Begrijpen hoe je partner denkt, wat ze voelen en wat voor hen belangrijk is, vormt de basis. En eerlijk is eerlijk: als je na een jaar daten deze vragen niet kunt beantwoorden, wat heb je dan al die tijd gedaan?

Zo kan je het herkennen: je voelt je na gesprekken vaak schuldig, je zegt constant “sorry” terwijl je niet goed weet waarom, of je vraagt aan vriend(inn)en: “Ben ik nu echt zo raar?”

En zo kan je ermee omgaan:

• Herken de signalen. Als je je constant schuldig voelt, “gek” wordt genoemd of alles in vraag stelt, is dat een red flag.
• Check bij jezelf: als iets niet oké voelt, is dat meestal niet random.
• Reality check met een vriend(in): vertel wat er gebeurt en vraag hoe het overkomt.
• Durf grenzen te trekken: je mag zeggen “hier voel ik mij niet goed bij” en het gesprek stoppen.
• Maak het niet kleiner dan het is: ook in een situationship of “we zien wel”-fase heb je recht op respect.

Kort samengevat: als iemand je constant doet twijfelen aan jezelf, is dat geen “chemie”, maar gewoon niet healthy. En als iets structureel niet goed voelt, mag je er ook gewoon mee kappen. Je bent niet hun therapeut of reddingsboei. Iemand kan alleen veranderen als die dat zélf wil en er ook echt aan werkt.

Jij bent wél verantwoordelijk voor wie je toelaat in je hoofd en in je leven.

Het constante “aanstaan” breekt je af

Tussen volle aula’s, kotgenoten die altijd binnenwippen, werkgroepen die alleen op jouw schouders lijken te hangen en sociale verplichtingen waar je eigenlijk geen energie voor hebt… je brein krijgt amper rust. Je moet lachen, praten, smalltalken, presteren, en dat elke dag opnieuw.

De druk om ‘gezellig mee te doen’ is hoger dan ooit

Studenten zeggen steeds vaker dat ze bas zijn om saai of “anti-sociaal” over te komen als ze een avond overslaan. Daardoor pushen veel jongeren zichzelf om toch maar mee te gaan. Resultaat: je tank geraakt leeg nog voor het weekend begint.

Smartphone = ook sociaal contact

Zelfs als je alleen op je kot zit, ben je eigenlijk nooit alleen. Groepschats, DM’s, memes, verplicht reageren op reels van vrienden… je hersenen blijven in sociale modus hangen. Rust krijgen we dus bijna niet meer.

Het is oké om even op pauze te duwen

Sociale uitputting is niet het signaal dat je “een slechte vriend” bent. Het betekent dat je systeem vol zit. Een dagje off-grid, een avond alleen serie kijken of gewoon niemand spreken, kan net maken dat je er daarna weer wél echt bij bent.