Klinkt middeleeuws, toch? Metalen kuisheidsgordels bestaan al eeuwen, maar dankzij een kinky revival is het nu weer helemaal in. Volgens research van C4S is sinds 2020 de interesse in chastity-toys met 193% gestegen, en vorig jaar zelfs met 71%.

De kern is orgasmedenial: je draagt een apparaat (vaak een kooi of harnas) dat verhindert dat je klaarkomt. Meestal houden mannen de kuisheidsspellen gaande, terwijl hun partner, de zogenaamde keyholder, bepaalt wanneer (of überhaupt) het slotje open mag. Dit kan een paar uur duren... of weken.

Oh, en oktober is officieel omgedoopt tot “Locktober,” waarin deelnemers massaal een maand seksuele onthouding omarmen. Ook bekendheden hebben het omarmd. Katy Perry droeg een chastity belt tijdens een videoclipshoot. Julia Fox, Tiger Woods en Lenny Kravitz hebben openlijk gepraat over onthouding en hoe het hen heeft geholpen.

Steeds meer jongeren experimenteren met seksuele onthouding, bijvoorbeeld door hun maagdelijkheid symbolisch te “resetten" of “boysober” te gaan. Online communities hebben de fetisj een boost gegeven, en zelfs mainstream platforms zoals Amazon verkopen nu een hele reeks chastity-toys. Iets voor jou?

Zo kan je het herkennen: je voelt je na gesprekken vaak schuldig, je zegt constant “sorry” terwijl je niet goed weet waarom, of je vraagt aan vriend(inn)en: “Ben ik nu echt zo raar?”

En zo kan je ermee omgaan:

• Herken de signalen. Als je je constant schuldig voelt, “gek” wordt genoemd of alles in vraag stelt, is dat een red flag.
• Check bij jezelf: als iets niet oké voelt, is dat meestal niet random.
• Reality check met een vriend(in): vertel wat er gebeurt en vraag hoe het overkomt.
• Durf grenzen te trekken: je mag zeggen “hier voel ik mij niet goed bij” en het gesprek stoppen.
• Maak het niet kleiner dan het is: ook in een situationship of “we zien wel”-fase heb je recht op respect.

Kort samengevat: als iemand je constant doet twijfelen aan jezelf, is dat geen “chemie”, maar gewoon niet healthy. En als iets structureel niet goed voelt, mag je er ook gewoon mee kappen. Je bent niet hun therapeut of reddingsboei. Iemand kan alleen veranderen als die dat zélf wil en er ook echt aan werkt.

Jij bent wél verantwoordelijk voor wie je toelaat in je hoofd en in je leven.

Het constante “aanstaan” breekt je af

Tussen volle aula’s, kotgenoten die altijd binnenwippen, werkgroepen die alleen op jouw schouders lijken te hangen en sociale verplichtingen waar je eigenlijk geen energie voor hebt… je brein krijgt amper rust. Je moet lachen, praten, smalltalken, presteren, en dat elke dag opnieuw.

De druk om ‘gezellig mee te doen’ is hoger dan ooit

Studenten zeggen steeds vaker dat ze bas zijn om saai of “anti-sociaal” over te komen als ze een avond overslaan. Daardoor pushen veel jongeren zichzelf om toch maar mee te gaan. Resultaat: je tank geraakt leeg nog voor het weekend begint.

Smartphone = ook sociaal contact

Zelfs als je alleen op je kot zit, ben je eigenlijk nooit alleen. Groepschats, DM’s, memes, verplicht reageren op reels van vrienden… je hersenen blijven in sociale modus hangen. Rust krijgen we dus bijna niet meer.

Het is oké om even op pauze te duwen

Sociale uitputting is niet het signaal dat je “een slechte vriend” bent. Het betekent dat je systeem vol zit. Een dagje off-grid, een avond alleen serie kijken of gewoon niemand spreken, kan net maken dat je er daarna weer wél echt bij bent.