De onderzoekers bevroegen 11.541 deelnemers uit zes Europese landen (Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk). Wat blijkt? Ongeveer de helft (51%) gaf aan nooit een orgasme te hebben gefaket. Bij mannen was dat 66%, terwijl 36% van de vrouwen dit aangaf.

Dat betekent dat bijna twee derde van de vrouwen wel eens heeft gedaan alsof. Bij mannen gaf 34% aan ooit te faken. Maar waarom eigenlijk? De redenen zijn herkenbaar: het seksmoment willen beëindigen, een partner niet teleurstellen of omdat je denkt dat het ‘zo hoort’.

Waarom stoppen met faken?

Ondertussen stopte 19% van de mannen en 34% van de vrouwen ermee. De belangrijkste redenen? Veel deelnemers voelden zich comfortabeler zonder te faken (29% van de vrouwen, 25% van de mannen) of communiceerden beter met hun partner (26%).

Silvia Pavan legt uit: “Het belangrijkste is dat je open bent met je partner. Genieten gaat niet alleen om orgasmes, maar om samen eerlijk en ontspannen te zijn.”

Andere opvallende redenen? Mannen stopten vaker omdat ze betrapt werden (12% van de mannen tegenover 3% van de vrouwen). Vrouwen vonden juist vaker manieren om zelf een orgasme te bereiken.

Heeft faken impact op je seksleven?

Ja, al is het effect klein. Mensen die orgasmes faken, zijn over het algemeen minder tevreden met hun seksleven, relatie én leven in het algemeen. Dit benadrukt volgens Pavan hoe belangrijk het is om eerlijk te zijn over wat je fijn vindt.

Wat dit onderzoek laat zien, is dat faken niet alleen een vrouwenzaak is. Ook mannen doen het, vaak om dezelfde redenen: prestatiedruk, sociale verwachtingen en moeite om grenzen of voorkeuren te bespreken. Zoals Pavan concludeert: "Open communicatie met je partner is essentieel. Seks is geen checklist, het gaat om genieten en verbinding."

Het begint eigenlijk al vóór je iets zegt. Check eerst even bij jezelf wat precies pijn deed. Was het een opmerking, een actie, een moment waarop je je in de steek gelaten voelde? Hoe duidelijker jij het snapt, hoe makkelijker je het kan uitleggen.

En dan: keep it calm. Je hoeft geen lange monoloog te droppen, maar iets als “Hé, mag ik even iets zeggen? Iets dat mij wat raakte…” zet al de toon. Het is zacht, maar duidelijk. Vertel wat er gebeurde, hoe het voelde en waarom. Focus op jezelf, niet op “jij deed dit, jij deed dat”. Je vermijdt meteen dat de ander in verdedigingsmodus schiet.

Maar soms… gebeurt dat alsnog. De ander wordt defensief. Dat kan omdat ze zich schuldig voelen, omdat ze schrikken of omdat ze niet goed weten hoe ze moeten reageren. Als dat gebeurt, blijf dan rustig en herhaal de kern: dat je dit zegt omdat je de vriendschap belangrijk vindt, niet om drama te creëren. Iets als: “Ik wil geen ruzie, ik wil gewoon dat je weet hoe het voor mij voelde.”

Laat ze ook even ademen. Soms zakt de defensiviteit als ze merken dat jij niet aan het aanvallen bent. En als het gesprek echt vastloopt? Zeg dat je er later op kan terugkomen wanneer jullie allebei wat rustiger zijn. Dat is niet wegwandelen, maar volwassen communiceren.

En laat ruimte voor hun reactie. Misschien wisten ze het gewoon niet. Misschien bedoelden ze het totaal niet zo. Soms valt er meteen een “wow, sorry”, soms moet iemand het even laten bezinken. Allebei oké.

Het punt is: je kan perfect zeggen dat iemand je gekwetst heeft zonder dat het escaleert. Uiteindelijk draait vriendschap om veiligheid, eerlijkheid en kunnen zeggen wat je voelt zonder judged te worden. En vaak wordt jullie band er net sterker van.