1. Herschrijf je planning (niet weggooien)

Als je het gevoel hebt dat je achterloopt, ben je geneigd om je hele planning op te geven. Don’t. Wat wel helpt? Even afstand nemen, en je schema herbekijken alsof je het voor een vriend zou maken. Wat is nog haalbaar? Wat kan je schrappen of doorschuiven? En vooral: durf realistisch te plannen. Geen 8 uur focussen op een dag – hou het bij blokken van 1 à 2 uur met ruimte voor pauzes.

2. Reset je ruimte = reset je hoofd

Klinkt stom, werkt echt: vijf minuten opruimen of je bureau opnieuw organiseren, doet wonderen voor je hoofd. Weg met lege bekers, gsm even uit zicht. Je hoeft geen esthetisch bureau, gewoon ademruimte.

3. Check in met jezelf

Even stilstaan bij hoe je je voelt, helpt je om niet kopje onder te gaan. Stel jezelf deze vragen: Heb ik gegeten? Geslapen? Beweegd? Iemand gesproken vandaag? Kleine dingen kunnen al een verschil maken. En nee, een pauze nemen betekent niet dat je ‘lui’ bent – het betekent dat je mens bent.

4. Doe één ding. En vier dat.

Als alles te veel is, kies dan één ding. Eén hoofdstuk, één taak, één pagina. Zet een timer van 20 minuten en focus enkel daarop. Je hoeft vandaag niet alles in te halen. Eén actie is genoeg om die ‘ik-ben-aan-het-falen’-gedachte te counteren. En daarna? Vier het. Serieus. Dans in je kamer, maak een warme chocomelk, bel iemand op. Kleine overwinningen tellen ook.

5. Praat erover

Blokstress is zwaar. En het wordt nog zwaarder als je denkt dat je de enige bent die het moeilijk heeft. Maar spoiler: je bent dat niet. Iedereen struggelt op z’n eigen manier. Dus praat erover, lach ermee, stuur die meme door die te herkenbaar is. Het lucht op.

Het begint eigenlijk al vóór je iets zegt. Check eerst even bij jezelf wat precies pijn deed. Was het een opmerking, een actie, een moment waarop je je in de steek gelaten voelde? Hoe duidelijker jij het snapt, hoe makkelijker je het kan uitleggen.

En dan: keep it calm. Je hoeft geen lange monoloog te droppen, maar iets als “Hé, mag ik even iets zeggen? Iets dat mij wat raakte…” zet al de toon. Het is zacht, maar duidelijk. Vertel wat er gebeurde, hoe het voelde en waarom. Focus op jezelf, niet op “jij deed dit, jij deed dat”. Je vermijdt meteen dat de ander in verdedigingsmodus schiet.

Maar soms… gebeurt dat alsnog. De ander wordt defensief. Dat kan omdat ze zich schuldig voelen, omdat ze schrikken of omdat ze niet goed weten hoe ze moeten reageren. Als dat gebeurt, blijf dan rustig en herhaal de kern: dat je dit zegt omdat je de vriendschap belangrijk vindt, niet om drama te creëren. Iets als: “Ik wil geen ruzie, ik wil gewoon dat je weet hoe het voor mij voelde.”

Laat ze ook even ademen. Soms zakt de defensiviteit als ze merken dat jij niet aan het aanvallen bent. En als het gesprek echt vastloopt? Zeg dat je er later op kan terugkomen wanneer jullie allebei wat rustiger zijn. Dat is niet wegwandelen, maar volwassen communiceren.

En laat ruimte voor hun reactie. Misschien wisten ze het gewoon niet. Misschien bedoelden ze het totaal niet zo. Soms valt er meteen een “wow, sorry”, soms moet iemand het even laten bezinken. Allebei oké.

Het punt is: je kan perfect zeggen dat iemand je gekwetst heeft zonder dat het escaleert. Uiteindelijk draait vriendschap om veiligheid, eerlijkheid en kunnen zeggen wat je voelt zonder judged te worden. En vaak wordt jullie band er net sterker van.