Uit een studie gepubliceerd in Computers in Human Behavior blijkt dat jongeren die kampen met sociale angst, uiterlijksonzekerheid of angst voor afwijzing, vaker datingapps als ‘veilig’ alternatief zien om connecties te maken. Ze vinden het makkelijker om zichzelf online te presenteren dan face-to-face.

De onderzoekers onderzochten meer dan 5.400 jongeren en ontdekten dat wie gevoeliger is voor afwijzing, ook meer risico loopt om datingapps op een ongezonde manier te gebruiken. Het idee dat apps helpen om relaties op te bouwen en jezelf beter te laten overkomen, zorgt ervoor dat sommigen bijna uitsluitend nog online contacten zoeken.

"Jongeren die onzeker zijn over hun uiterlijk of sociale skills, voelen zich extra kwetsbaar voor afwijzing. Datingapps lijken hen in eerste instantie te helpen, maar kunnen uiteindelijk leiden tot problematisch gebruik," stellen de onderzoekers.

Wat ook opviel: hoe meer iemand dacht dat datingapps hun sociale leven verbeteren, hoe groter de kans dat ze echte sociale interacties gingen vermijden. Volgens de onderzoekers zouden datingapps in de toekomst beter rekening kunnen houden met deze valkuilen en functies kunnen toevoegen die mentale gezondheid ondersteunen.

Baidu, de ‘Google van China’, heeft namelijk een patent aangevraagd voor een AI-systeem dat dierenklanken zou kunnen vertalen naar menselijke taal. Jep, letterlijk blaf naar babbel.

De technologie zou gebruik maken van AI om geluiden, gedrag en zelfs fysieke signalen van dieren te analyseren. Op basis daarvan probeert het systeem te achterhalen hoe het dier zich voelt, en wat het eigenlijk wil zeggen. Denk aan: “Ik ben blij dat je thuis bent!” of “Gast, waar blijft mijn eten?”

Het idee zit nog in de onderzoeksfase, maar Baidu zegt dat er nu al veel interesse is. En da’s niet zo gek: eerdere pogingen om dierentaal te begrijpen, zoals honden die met knopjes communiceren, gingen al vaak viraal. Alleen zou dit project nog een stap verder gaan: echte vertaling, met woorden en al.

Niet alleen honden en katten komen aan bod. Onderzoekers van Project CETI proberen momenteel zelfs het mysterieuze geklik van potvissen te ontcijferen. Ja, die dieren zouden een soort fonetisch alfabet hebben.

Of we binnenkort écht een gesprek kunnen voeren met onze viervoeter? Nog niet meteen. Maar het feit dat er technologie in de maak is om het te proberen, is op z’n minst… woef-waardig.

Het Amerikaanse bedrijf Contraline heeft een gel ontwikkeld, ADAM, die in de zaadleider geïnjecteerd wordt. Geen hormonen, maar een hydrogel die simpelweg de doorgang van zaadcellen blokkeert. Die zaadcellen worden daarna vanzelf afgebroken door het lichaam. De gel blijft twee jaar zitten en verdwijnt daarna vanzelf weer, waardoor de vruchtbaarheid terugkeert.

Op papier klinkt het als een gamechanger, zeker omdat de verantwoordelijkheid voor anticonceptie vaak op vrouwen valt. Maar er is één ding waar niet iedereen even warm van wordt: de manier waarop het ingebracht wordt. Jep, het moet geïnjecteerd worden in de zaadleider. Gelukkig wel onder lokale verdoving. Licht ongemakkelijk? Misschien. Maar pijnlijk? Niet echt, zeggen de onderzoekers.

Volgens Dr. Alexander Pastuszak, hoofdarts bij Contraline, willen ze vooral “een anticonceptie-optie bieden voor mannen die twee jaar meegaat, veilig is én omkeerbaar.” Twee testpersonen zitten ondertussen aan hun tweede jaar en nog steeds geen zaadcellen te bespeuren. Klinkt veelbelovend.

Toch is het ADAM-implantaat nog niet meteen te vinden bij je huisarts: het zit nog in de testfase. Maar het feit dat dit überhaupt al bestaat, opent de deur naar meer gelijkwaardige anticonceptiemethodes. Ook een mannelijke pil, die de aanmaak van zaadcellen blokkeert via vitamine A, zit in de pijplijn. Bij muizen was die voor 99% effectief.