Ecuadoraanse mannen hebben volgens de gegevens een gemiddelde erecte lengte van 17,6 cm. Cambodjaanse mannen schijnen het met net 10 cm te moeten doen.

Nederland staat op de 9de plaats met 15,87 cm, gevolgd door Frankrijk op de 11de plaats met 15,74 cm en Italië op de 19de plaats met 15,35 cm. België haalde de top 20 niet en staat op de 33ste plaats in de lijst met een gemiddelde penislengte van 14,7 cm.

Als het aankomt op grootte, scoren de UK (13,1 cm) en de VS (13,5 cm) minder goed. Ze komen niet eens in de top 50 voor. Australië doet het iets beter op de 43e plek met 14,4 cm.

Benieuwd naar de andere landen? Je vindt alle cijfers hier.

Om erachter te komen welke landen de grootste penissen hebben, hebben Duitse onderzoekers meer dan 40 recente studies bekeken waarbij duizenden mannen betrokken waren. Ze hebben de gegevens van bijna 90 landen geanalyseerd en zorgvuldig gecontroleerd. Ze hebben geprobeerd studies te vermijden waarbij mannen hun eigen maat hebben opgegeven.

Een studie uit het tijdschrift Personality and Individual Differences koppelt de frequentie van de ick aan narcistische trekjes. Onderzoekers ondervroegen 125 mensen (zowel mannen als vrouwen tussen 24 en 72 jaar) over hun datingervaringen en lieten hen persoonlijkheidstesten invullen. Wat bleek? Mensen met narcistische kenmerken bleken sneller af te knappen op kleine imperfecties bij een date.

Dat gevoel van afkeer – of dat nu gaat om de manier waarop iemand praat, lacht of ademt – komt volgens gedragsexpert Dr. Kyra Bobinet uit een deel van je brein dat geprogrammeerd is om ‘afknappers’ te spotten. "Het is een soort negativity radar die probeert te voorspellen of iets gaat mislukken", zegt ze.

Opvallend: vrouwen ervaren de ick vaker dan mannen. Dat zou volgens National Geographic kunnen komen omdat vrouwen gemiddeld gevoeliger zijn voor dingen die hen ‘gross’ doen voelen.

Toch waarschuwen experts om niet té snel te oordelen. Studieauteur Eliana Saunders zegt: “Voordat je iemand dumpt omdat zijn voeten bungelen op een stoel, stel jezelf de vraag: ligt het aan hen… of aan mij?” Misschien is je ick gewoon een mini-afknapper. Of misschien verwacht je onbewust een soort perfectie die niemand waar kan maken.

Kortom: check jezelf voor je weer swipet. Misschien is het niet je date die de ick is… maar jij.

De zin? “Waarom kan je niet meer zijn zoals [iemand anders]?” Of het nu gaat om een ex, de partner van een vriend(in) of zelfs een vroegere versie van je partner: het effect is hetzelfde. Travers noemt het de death-by-comparison-effect. En spoiler: dat eindigt zelden goed. “Je zegt eigenlijk: jij bent niet genoeg, en iemand anders zou dit beter doen.”

Wat volgt? Onzekerheid, afstand en een groeiend gevoel dat je moet bewijzen dat je goed genoeg bent — terwijl liefde net gaat over jezelf kunnen zijn.

Volgens Travers is het grootste probleem niet de vergelijking zelf, maar het feit dat mensen zich niet veilig genoeg voelen om hun echte gevoelens te delen. Ze durven niet zeggen wat hen stoort, en gooien er dan maar iets kwetsends uit.

Dus, volgende keer dat je ruzie hebt met je partner: skip de vergelijkingen. Communiceer eerlijk, zonder verwijten: je relatie zal je dankbaar zijn.