De studente in kwestie, Rona Wang, ging op zoek naar een nieuwe profielfoto voor haar LinkedIn-account en besloot daarvoor de hulp in te roepen van Playground AI, een van de vele tools op het wereldwijde web waarlangs foto's door AI kunnen worden gegenereerd. Ze gaf het programma de opdracht om een random selfie van haarzelf om te toveren tot 'een professionele LinkedIn-profielfoto'.

Wat als resultaat uit de bus kwam, was echter iets dat Wang nooit had verwacht. Tot haar verbazing gaf het programma een beeld terug dat haar voorstelt als een blanke vrouw met blond haar en blauwe ogen. Wat is probleem is? Wang is van Aziatisch-Amerikaanse afkomst.

"Ik had zoiets van: wow, denkt dit ding dat ik wit moet worden om professioneler te lijken", vertelde ze aan de lokale krant Boston.com.

Op 14 juli deelde Wang het resultaat in een post op X (het voormalige Twitter, red), dat inmiddels meer dan 5,9 miljoen keer is bekeken. De virale post werd al snel ook opgemerkt door de uitvinder van Playground AI, Suhail Doshi. Die wist te zeggen dat AI-tools niet op dergelijke manieren kunnen worden geïnstrueerd (hij doelt hier op het bekende fenomeen van whitewashing), maar is evenzeer verbaasd door de uitkomst. De uitvinder belooft om de tool beter te bestuderen om uit te zoeken hoe zoiets kon gebeuren.

De voeten van Eric zijn 34,30 centimeter lang, wat goed is voor schoenmaatje 59 én een vermelding in het Guinness World Records-boek van 2025. Maar daar blijft het niet bij, want naast de voeten van Eric zijn ook zijn handen enorm: met 23,20 centimeter de grootste van een levende tiener.

Hoewel de lengte van zijn ledematen verschillende ongemakken met zich meebrengt – het kopen van schoenen is bijna onmogelijk – zitten er volgens Eric ook voordelen aan. “Ik ontmoet heel veel interessante mensen”, zegt hij. “Veel mensen willen met me praten over mijn voeten en handen.”

En bovendien, voegt hij toe, kan zijn grote lichaam ook handig zijn op school. “Ik ben een uitstekende blocker bij allerlei verschillende sporten.”

Mensen hebben 23 paar chromosomen in elke cel. Chromosomen bevatten je DNA en bepalen bijvoorbeeld of je een man of vrouw wordt. Het 23e paar is hiervoor belangrijk: vrouwen hebben twee X-chromosomen, mannen één X- en één Y-chromosoom. Dat Y-chromosoom zorgt ervoor dat een embryo zich ontwikkelt tot een jongen.

Het Y-chromosoom is essentieel voor het man-zijn, want het wordt van vader op zoon doorgegeven. Maar het is eigenlijk niet nodig om te overleven. Het X-chromosoom is veel belangrijker en heeft maar liefst 900 genen die eiwitten aanmaken. Het Y-chromosoom heeft er nog maar 100. Door de jaren heen is het Y-chromosoom flink gekrompen en langzaam aan het degenereren.

Maar dat was niet altijd zo. Zo'n 166 miljoen jaar geleden had het Y-chromosoom net zoveel genen als het X-chromosoom. Het probleem is dat het Y-chromosoom geen partner heeft om genen mee uit te wisselen, zoals andere chromosomen dat wel doen. Hierdoor kan het schadelijke mutaties niet kwijt en blijft het krimpen.

Toch probeert het Y-chromosoom zichzelf te redden. Een Deense studie ontdekte dat het Y-chromosoom zichzelf repareert met behulp van een speciale DNA-sequentie, palindromen genaamd. Dit helpt om de gezondheid van sperma te behouden. Maar ondanks deze trucjes blijft het Y-chromosoom achteruitgaan. Bij sommige diersoorten, zoals Japanse spitsmuizen, is het zelfs al verdwenen. In dat geval kan het SRY-gen, dat het geslacht bepaalt, naar een ander chromosoom verhuizen. Maar ook dat chromosoom zou uiteindelijk hetzelfde lot ondergaan.

Dus, wat betekent dit voor de toekomst? Als het Y-chromosoom blijft krimpen, kan dat gevolgen hebben voor de menselijke voortplanting. Zonder Y-chromosoom geen sperma, en zonder sperma geen kinderen. Technologie kan een deel van de problemen oplossen, bijvoorbeeld door genetische manipulatie, waarmee koppels van hetzelfde geslacht of onvruchtbare mannen kinderen kunnen krijgen. Maar de vraag is of dat de natuurlijke voortplanting ooit helemaal kan vervangen.

Volgens het onderzoek zou het Y-chromosoom over 4,6 miljoen jaar kunnen verdwijnen. Tegen die tijd zou de manier waarop we geslacht en voortplanting begrijpen, compleet anders kunnen zijn—of er is misschien zelfs een nieuw geslacht ontstaan.