Familiegeschiedenis

Een van de belangrijkste risicofactoren voor verslaving is een familiegeschiedenis van verslaving. Als je ouders, grootouders of andere familieleden verslaafd zijn aan alcohol, drugs of gokken, dan heb je zelf ook een hoger risico om verslaafd te raken. Dit komt doordat verslaving deels genetisch bepaald is en doorgegeven kan worden via familieleden.

Impulsiviteit en beloningsgevoeligheid

Mensen die impulsief zijn en een hoge beloningsgevoeligheid hebben, zijn vaak meer geneigd om verslaafd te raken. Impulsiviteit kan leiden tot het nemen van risico's en het negeren van de mogelijke gevolgen van verslavend gedrag. Mensen met een hoge beloningsgevoeligheid hebben meer kans om op zoek te gaan naar nieuwe, opwindende ervaringen, waaronder die met potentieel verslavende stoffen of gedragingen.

Stress

Stressvolle gebeurtenissen en traumatische ervaringen kunnen ook bijdragen aan verslavingsgevoeligheid. Mensen die stress ervaren kunnen op zoek gaan naar manieren om zichzelf te kalmeren of te verdoven, en verslavende stoffen of gedragingen kunnen daarvoor gebruikt worden.

Sociale omgeving

De sociale omgeving waarin iemand zich bevindt kan ook bijdragen aan verslavingsgevoeligheid. Als mensen in een omgeving zijn waarin drugsgebruik, alcoholmisbruik of ander verslavend gedrag de norm is, kan het moeilijk zijn om te weerstaan aan deze druk en niet mee te doen.

Hoe herken je dat je verslavingsgevoelig bent?

Als je je zorgen maakt dat je verslavingsgevoelig bent, zijn er een aantal signalen om op te letten:

• Je voelt je vaak aangetrokken tot risicovol gedrag, zoals drugsgebruik, overmatig drinken, gokken of roekeloos rijden.
• Je hebt moeite om je impulsen te beheersen, zoals het eten van junkfood, roken of online gokken.
• Je hebt al eerder verslavingsproblemen gehad, of je hebt een familiegeschiedenis van verslaving.
• Je ervaart veel stress of hebt traumatische ervaringen gehad die je moeilijk kan verwerken.
• Je merkt dat je steeds meer nodig hebt om dezelfde beloning of kick te krijgen, wat kan wijzen op een opbouwende tolerantie voor een stof of gedrag.
• Je hebt moeite om te stoppen met het gebruik van een stof of gedraging, zelfs als je weet dat het schadelijk is voor je gezondheid, relaties, werk of financiën.
• Je hebt ontwenningsverschijnselen als je stopt met het gebruik van een stof, zoals trillen, zweten, misselijkheid, prikkelbaarheid of angst.

Als je een of meer van deze signalen herkent, is het belangrijk om professionele hulp te zoeken om te voorkomen dat je verslavingsproblemen verergeren. Verslaving is iets zeer complex en gaat niet vanzelf over, maar met de juiste behandeling kan het worden beheerd en overwonnen.

Het is belangrijk om te onthouden dat verslavingsgevoeligheid geen veroordeling is tot een leven van verslaving. Door bewust te zijn van je risico's en hulp te zoeken als dat nodig is, kun je stappen zetten om een gezonder en evenwichtiger leven te leiden.

Er zijn verschillende organisaties in Vlaanderen die hulp bieden bij verslavingsproblemen. Hier zijn enkele opties:

• De DrugLijn: Dit is een gratis en anonieme hulplijn waar je terecht kunt voor informatie, advies en ondersteuning bij problematisch middelengebruik.
• JAC's: Jongeren Advies Centra bieden informatie en advies over verschillende onderwerpen, waaronder verslaving. JAC's zijn er voor jongeren tussen 12 en 25 jaar en je kunt er terecht zonder afspraak.
• Awel: Ook bij Awel kan je terecht als je met vragen zit. Elk gesprek is gratis en anoniem.

Het is belangrijk om te weten dat er altijd hulp beschikbaar is en dat je er niet alleen voor staat. Als je problemen ervaart met verslaving, aarzel dan niet om hulp te zoeken bij een van deze organisaties of bij je huisarts. Praten met vrienden, familie of leerkrachten kan ook al een goede eerste stap zijn.

Terwijl de atleten zich klaarmaken in het Olympisch Dorp in Parijs, is het goed mogelijk dat er 'Temptation Island'-achtige taferelen plaatsvinden.

Ja, terwijl velen van ons de Spelen zien als een paar weken vol competitie, draait het bij de atleten niet alleen om wedstrijdspanning, maar ook om seksuele spanning. Sinds de jaren '80 krijgen de atleten condooms aan het begin van de Olympische Spelen om ervoor te zorgen dat ze veilig blijven tijdens hun avonturen.

Ex-Olympiër Susen Tiedtke vertelde aan de New York Post dat seks op het evenement 'onvermijdelijk is, ongeacht wat'. De Duitse voormalige verspringster nam deel aan de Spelen in 1992 en 2000 en weet dus precies hoe het eraan toe gaat. Ze zei: “De atleten zijn op hun fysiek hoogtepunt tijdens de Olympische Spelen. Wanneer de competitie voorbij is, willen ze hun energie loslaten.”

En wat is een betere manier om die energie los te laten dan met een goede vrijpartij met iemand anders die ook in topvorm is?

Seksexpert en relatietherapeut Tammy Nelson gaf ook een iets meer officiële verklaring: “Met de juiste hoeveelheid anticipatie kunnen adrenaline en dopamine stress onderdrukken en zelfs negatieve gedachten en gevoelens van schuld en stress verminderen. Het kan bijdragen aan een verhoogd bewustzijn van onze gevoelens en onze seksuele verlangens intensiveren."

Met een boost in zelfvertrouwen en verhoogde adrenaline na een goede wedstrijd, voelen atleten zich natuurlijk behoorlijk goed. Het is dus niet zo verrassend dat er zoveel seks in de lucht hangt op een plek vol met mensen die op hun best zijn, hun best doen en de beste zijn.

Nelson voegde ook toe: “Hormonen zoals serotonine, epinefrine en dopamine zijn hersenchemicaliën die invloed hebben op het seksueel verlangen en seksuele opwinding.”

Bovendien trekken de Olympische Spelen atleten van over de hele wereld aan, waardoor het een beetje op een real life dating app lijkt. “Seksuele variëteit kan de afgifte van adrenaline, dopamine en andere chemicaliën die bijdragen aan sensatie en avontuur verhogen en kan voor sommigen de zoektocht naar seks belonender maken", merkt de expert op.

Op de Diary of a CEO Podcast sprak urologe en bekkenchirurg Dr. Rena Malik over hoevaak een koppel gemiddeld seks heeft:
"Er is geen ideaal aantal, maar als je kijkt naar studies met veel mensen, blijkt dat stellen gemiddeld ongeveer één keer per week seks hebben." Maar ze benadrukt dat dat cijfers kan verschillen van persoon tot persoon. De waarheid is, hoeveel seks je hebt, is minder belangrijk dan hoe goed die seks is. Dus als je één keer per maand geweldige seks hebt, kan dat beter zijn dan vier keer per maand middelmatige seks.

"Er is geen 'juiste' hoeveelheid seks. Het gaat erom wat voor jullie goed voelt. Focussen op een bepaald aantal keren seks kan juist slecht zijn, omdat je dan denkt: 'Ik moet deze week seks hebben'", legt ze uit.

Dr. Malik waarschuwt dat als je je seksleven gaat zien als een cijferkwestie, je de lol er juist uit haalt. Je partner vragen om seks omdat je een wekelijks doel moet halen, is echt niet de beste manier om in the mood te komen. Het draait allemaal om de kwaliteit en de verbinding die jullie hebben tijdens die momenten samen.

Dus, gooi die wekelijkse targets en vergelijkingen overboord. Richt je in plaats daarvan op het genieten van elkaars gezelschap en het hebben van geweldige, intieme momenten.