Het onderzoek heeft maar liefst negen jaar lang geduurd. In die tijd werden 21.000 deelnemers gevolgd op verschillende gebieden, waaronder hun medische geschiedenis en stressniveaus. Ze waren allemaal veertig jaar of ouder.

Uit de resultaten van de deelnemende mannen is gebleken dat degenen die geen interesse hadden in seks, gemiddeld eerder doodgingen dan mannen die dat wel hadden. “Vergeleken met deelnemers die seksuele interesse hadden, waren er onder degenen zonder seksuele interesses aanzienlijk hogere percentages van mensen die rookten, dronken in het verleden, psychisch van streek waren, niet vaak lachten en lagere opleidingsniveaus”, zo klinkt het in het wetenschappelijke tijdschrift Plos One.

Na correctie voor leeftijd, gezondheid, opleiding, burgerlijke staat, lachfrequentie en stressniveaus, was het risico op sterfte door alle oorzaken "aanzienlijk groter bij mannen die geen seksuele interesse hadden dan bij mannen die seksuele interesse hadden", aldus de studie.

Zo, weten we dat ook weer.

Een studie uit het tijdschrift Personality and Individual Differences koppelt de frequentie van de ick aan narcistische trekjes. Onderzoekers ondervroegen 125 mensen (zowel mannen als vrouwen tussen 24 en 72 jaar) over hun datingervaringen en lieten hen persoonlijkheidstesten invullen. Wat bleek? Mensen met narcistische kenmerken bleken sneller af te knappen op kleine imperfecties bij een date.

Dat gevoel van afkeer – of dat nu gaat om de manier waarop iemand praat, lacht of ademt – komt volgens gedragsexpert Dr. Kyra Bobinet uit een deel van je brein dat geprogrammeerd is om ‘afknappers’ te spotten. "Het is een soort negativity radar die probeert te voorspellen of iets gaat mislukken", zegt ze.

Opvallend: vrouwen ervaren de ick vaker dan mannen. Dat zou volgens National Geographic kunnen komen omdat vrouwen gemiddeld gevoeliger zijn voor dingen die hen ‘gross’ doen voelen.

Toch waarschuwen experts om niet té snel te oordelen. Studieauteur Eliana Saunders zegt: “Voordat je iemand dumpt omdat zijn voeten bungelen op een stoel, stel jezelf de vraag: ligt het aan hen… of aan mij?” Misschien is je ick gewoon een mini-afknapper. Of misschien verwacht je onbewust een soort perfectie die niemand waar kan maken.

Kortom: check jezelf voor je weer swipet. Misschien is het niet je date die de ick is… maar jij.

De zin? “Waarom kan je niet meer zijn zoals [iemand anders]?” Of het nu gaat om een ex, de partner van een vriend(in) of zelfs een vroegere versie van je partner: het effect is hetzelfde. Travers noemt het de death-by-comparison-effect. En spoiler: dat eindigt zelden goed. “Je zegt eigenlijk: jij bent niet genoeg, en iemand anders zou dit beter doen.”

Wat volgt? Onzekerheid, afstand en een groeiend gevoel dat je moet bewijzen dat je goed genoeg bent — terwijl liefde net gaat over jezelf kunnen zijn.

Volgens Travers is het grootste probleem niet de vergelijking zelf, maar het feit dat mensen zich niet veilig genoeg voelen om hun echte gevoelens te delen. Ze durven niet zeggen wat hen stoort, en gooien er dan maar iets kwetsends uit.

Dus, volgende keer dat je ruzie hebt met je partner: skip de vergelijkingen. Communiceer eerlijk, zonder verwijten: je relatie zal je dankbaar zijn.